စာဖတ္ေနတုန္း ဖံုးျမည္လာ၏။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အီလီႏိြဳင္းျပည္နယ္ကဖံုး။ နံပတ္က မသိသည့္နံပတ္။ ေၾကာ္ညာေတြပဲ ေနမွာပါ ထင္ၿပီး စာဆက္ဖတ္ေနမိ၏။ ၂ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ေနာက္တႀကိမ္ထပ္ျမည္လာျပန္၏။ ေၾကာ္ညာဆိုရင္ ဒီ ေလာက္ခ်က္ျခင္းျမန္ျမန္ ျပန္ မေခၚတတ္။ တခုခုပဲဆိုကာ ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။ မိန္းကေလးတေယာက္အသံ။ သူ႔နံမည္ ရတီ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဘယ္ကပါဆိုသည္ကို ေျပာၿပီး ေန႔သစ္ဝက္ဘ္ဆိုက္တြင္ တင္ထားသည့္ က်ေနာ့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလို ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းက ေက်ာင္းကေလးကို ကူညီခ်င္စိတ္လည္းျဖစ္မိေၾကာင္း တဆက္ တည္းေျပာလာ၏။ ဤတြင္ ဤစာေရးရန္ အေတြးေပၚ၏။
တကယ္ေတာ့ ရတီ ၏ ခ်က္ျမဳတ္က ျမန္မာျပည္။ ရတီ ၄ ႏွစ္သမီးတြင္ ေဖေဖကြယ္လြန္၏။ သို႔ျဖင့္ေဖ့ေဖ့ေနရာ ေမေမက အစားထိုးကာ စီးပြားေရးအတြက္ ထိုင္းတြင္စအေျခခ်၏။ ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ေမေမႏွင့္ရတီ ကာလအတန္ၾကာ ခြဲခြဲခြာခြာေန ခဲ့ရ၏။ ရတီ ၅ တန္းေျဖအၿပီး၊ ၁၁ ႏွစ္သမီးေရာက္ေတာ့ ေမေမလွမ္းေခၚသျဖင့္ ရတီႏွင့္ဖြားဖြား ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္လာ၏။ ေမေမက သူကၽြမ္းက်င္သည့္ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ငန္း လုပ္သည္မွန္ေသာ္လည္း ရတီက ကေလးပီပီ သိတ္စိတ္မဝင္စား။ ေမေမသည္ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ရတီ့အား ပူပန္ေၾကာင့္ၾကကင္းကင္း ထားႏိုင္ခဲ့ သည့္အတြက္ ဘဝဆိုသည္မွာရတီ့အတြက္ ေအးေအး ၿငိမ္းၿငိမ္းဟုသာ အနက္ထြက္ရ၏။ ဘဝတြင္ ပူပင္ၿငိမ္းသည္မွန္ ေသာ္လည္း မဲေဆာက္သည္ ပ်င္းစရာဟု ရတီကထင္၏။ မဲေဆာက္ေနရင္း ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြမ္းမိ ၏။ သည္လိုႏွင့္ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေမရိကားကိုေရာက္ေနသည့္ ဦးေလးႏွင့္ အဆက္ အသြယ္ျပန္ရၿပီး သူက “လာခဲ့ပါလား” ဟု လွမ္းေခၚသျဖင့္ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ၿပီး ရတီ၊ ေမေမႏွင့္ဖြားဖြားတို႔ ၃ ဦးသား ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းကို ဝင္ ခဲ့ၾက၏။
ကမ့္ထဲေရာက္ေတာ့ ေမေမက ရတီ့ကိုေက်ာင္းပို႔၏။ သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြရ၍ ေပ်ာ္တာမွန္ေသာ္လည္း ရတီ ေက်ာင္းမ တက္ခ်င္ေတာ့။ ေက်ာင္းႏွင့္နည္းနည္းေဝးခဲ့ရလို႔လား မေျပာတတ္။ ေက်ာင္းတက္ရမွာ ပ်င္းသြား၏။ ေနာက္တခ်က္က ဘာသာစကားအခက္အခဲ။ ရတီက ကရင္စကား မတတ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစုက ကရင္ကေလးေတြခ်ည္း။ သူတို႔ စကားကို ကိုယ္မတတ္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ဝင္ေရာၿပီး ေပ်ာ္ရတာလည္း အရသာမရွိသလို ျဖစ္ေနျပန္၏။ ၂ လ ေလာက္တက္ၿပီး ဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့။ ေမေမက ဘာမွမေျပာေသာ္လည္း သိတ္ႀကိဳက္ပံုမရ။ သို႔ေသာ္ ေန႔တိုင္း အိမ္သံုးဖို႔ေရသြားခပ္ ရင္း ေက်ာင္းေလးနားကျဖတ္ရတိုင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအသံၾကားရတိုင္း၊ ေက်ာင္းခန္းေလးထဲ ေျပးေျပးဝင္ခ်င္စိတ္က တ ဖြားဖြား။ စာသင္ခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ ေျပးလႊားေပ်ာ္ပါးကစားခ်င္၍သာ။ ကမ့္ထဲမွာေနခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္ တာ ကာလသည္ ရတီ့အတြက္ ေပ်ာ္စရာအထိုက္အေလွ်ာက္ ရွိသည္မွန္ေသာ္လည္း ေနေတာ့မေနခ်င္လွ။ သို႔ေသာ္မတတ္ႏိုင္။
ေနာက္ေတာ့ ရတီတို႔ ၃ ေယာက္ ဒုကၡသည္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး အစီအစဥ္ျဖင့္ အေမရိကားသို႔ ေရာက္လာ၏။ ေရာက္ၿပီး ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပင္ ရတီ့ကိုလည္း ေက်ာင္းအပ္၏။ ဒီမွာက အသစ္ေရာက္လာသည့္ ကေလးမ်ားအား အသက္ကိုလိုက္ၿပီး အတန္းသတ္မွတ္ေတာ့ ရတီ ၈ တန္းက စတက္ရ၏။ ဘာသာရပ္အားလံုးကို အဂၤလိပ္လိုပဲ သင္တာ ျဖစ္ေတာ့ စိတ္ကညစ္ရျပန္သည္။ နဂိုကမွ ေက်ာင္းေနပ်င္းသည့္ရတီ၊ အဂၤလိပ္စာမတတ္ခဲ့သည့္ ရတီ ခုေတာ့ သူမေပ်ာ္ သည့္ေက်ာင္းႏွင့္ သူမတတ္သည့္ဘာသာစကားႏွင့္မွ တည့္တည့္ တိုးေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ “ဒီႏိုင္ငံေနရင္ ဒီစာ၊ ဒီစကား တတ္မွရမယ္၊ ဒီပညာသင္မွ ျဖစ္မယ္” ဆိုသည့္ ဘဝေပးအသိက ရတီ့၏ ေက်ာင္းပ်င္းစိတ္ ကို အႏိုင္ယူသြား၏။ သူမ်ား ေတြထက္ ၂ ဆ ၃ ဆ ပိုၿပီးႀကိဳးစား၏။ ႀကိဳးစားသည့္ၾကားမွ ပညာေရးအဆင့္မမီေသးဟုဆိုကာ ၉ တန္းကို ၂ ခါ ျပန္ တက္ရ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္မပ်က္ခဲ့။ ႀကိဳးစားၿမဲႀကိဳးစားသာေနခဲ့၏။ “ငါ ဒုကၡသည္စခန္းမွာေနခဲ့တုန္းက ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ခဲ့ ရင္ ခုေလာက္ အခက္ေတြ႔မွာမဟုတ္၊ အလကားသက္သက္ ၂ ႏွစ္ႀကီးေတာင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းသလိုျဖစ္သြားပါလား”ဟု ေတြး မိၿပီး ေနာင္တလည္းရ၏။ ေနာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုလည္း အထိုက္အေလွ်ာက္ေျပာတတ္လာ၊ စာလည္းလိုက္မီလာ၊ သူ တို႔အထာကိုလည္းသိလာ၊ ႏိုင္ငံတကာက သူငယ္ခ်င္း သစ္ေတြလည္းရလာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္လာ၏။ စာသင္ခန္း ကို တမ္းတမ္းတတျဖစ္လာ၏။
ေနာက္ေတာ့ “ႏူးေယာ့ခ္စီးတီးမွာေနရတာ စရိတ္စားခေတြႀကီးလို႔” ဆိုၿပီး ေမေမက ျပည္နယ္ေျပာင္း၍၊ အလုပ္သစ္ရွာ မည္ဆိုကာ အီလီႏိြဳင္း ျပည္နယ္က Loves Park ဆိုသည့္ ၿမိဳ႕ကေလးကိုေရႊ႔လာၾက၏။ ေက်ာင္းေျပာင္းၿမိဳ႕ေျပာင္းဆိုေတာ့ ဝန္းက်င္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းေတြက အသစ္။ ၿမိဳ႕ကေလးက ေသးတာမွန္ေသာ္လည္း ဘယ္လည္လို႔ ဘယ္ပတ္ရမွန္းမသိ။ အဆိုးဆံုးက သည္ၿမိဳ႕တြင္ ျမန္မာျပည္သားတေယာက္မွ် မရွိ။ နာရီဝက္ခန္႔ေမာင္းလွ်င္ေရာက္သည့္ အနားကၿမိဳ႕ကေလး တခုမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္သားတခ်ဳိ႕ ရွိသည္ဟုသိ၏။ သို႔ေသာ္ သြားမလည္အား။ အေမ တခု သမီးတခုဆိုေတာ့ တခါ တခါ နည္းနည္းပ်င္းသလိုလို။ သည္ၿမိဳ႕ေလးေရာက္ၿပီးသိတ္မၾကာလိုက္။ ေမေမ သူမ်ားဆူရွီးဆိုင္မွာ အလုပ္သင္အလုပ္ သမားအျဖစ္ စဝင္လိုက္၏။
တလေလာက္ၾကာေတာ့ ေမေမလည္း ဆူရွီးေကာင္းေကာင္း လိပ္တတ္သြားၿပီ။ ေမာလ္ႀကီး တခုနားက စတိုးဆိုင္တဆိုင္ တြင္ အခန္းတခန္းယူၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဆူရွီးဆိုင္ဖြင့္၏။ အလုပ္သမား မထား။ ရတီက ေက်ာင္းတက္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြက ဒီေလာက္ကိစၥမရွိ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြက်ေတာ့ တေယာက္တည္းအိမ္မွာေနရတာကို ၾကာေတာ့ပ်င္းလာျပန္၏။ ဒါႏွင့္ ေမေမ့ကို ဆိုင္မွာကူလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုကာ နားပူနားဆာတိုက္၏။ ပထမေတာ့ ေမေမက သေဘာမတူ။ သေဘာမက်။ ေနာက္ဆံုး ေျပာလြန္းမက ေျပာဖန္မ်ားေတာ့မွ “လုပ္ခ်င္လည္းလုပ္ေပါ့၊ သမီးကို ေမေမမုန္႔ဖိုးအေနနဲ႔ တရက္ကို ေဒၚလာ ၃ဝ ေပးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ တပတ္ကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၂ ရက္ပဲ ခြင့္ျပဳမယ္” ဆိုကာ သေဘာတူလိုက္၏။
ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းစာအိမ္စာႏွင့္အိမ္အလုပ္မ်ားလုပ္ၿပီး၊ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ေမေမ့ဆိုင္မွာကူ၏။ စစျခင္း ေတာက္တိုမယ္ရ။ ေနာက္ေတာ့ ဆူရွီးနည္းနည္းပါးပါး လိပ္တတ္လာ၏။ ပံုက်ပန္းက်ေတာ့ ခုထိမျဖစ္ေသး။ သို႔ေသာ္ အလုပ္လုပ္ရတာကို ေပ်ာ္ေန၏။ တပတ္ကို ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြကလည္း ေဒၚလာ ၆ဝ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြအိမ္မွာထိုင္၊ တီ ဗီၾကည့္၊ ဖုံးတလံုး ကြန္ျပဴတာတလံုးႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာလိုက္ လုပ္ခ်ိန္ေတြလည္း ေလ်ာ့သြား၏။ ဆိုင္မွာ ေမ့ေမ့ကိုကူရင္း အျပင္က လူေတြကိုလည္း ေတြ႔ေနျမင္ေနရ၏။ ပ်င္းစရာ သိတ္မရွိေတာ့။ အလုပ္တဘက္ႏွင့္ ေက်ာင္းစာ လည္းမပ်က္။ သည္လိုဆိုေတာ့ ေမေမက ဘာမွမေျပာ။ ၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳး။ အလုပ္လုပ္ေနၿပီဆိုတာ ကမ့္ထဲမွာခင္ခဲ့သည့္ သူ ငယ္ခ်င္း ေတြကိုေျပာျပေတာ့ အံ့ၾသၾက၏။
ခုထိတိုင္ေအာင္ ေမေမသည္ ရတီ့အတြက္လိုေလေသးမရွိ ျဖည့္ဆည္းဆဲ။ ရတီလိုအပ္တာမွန္သမွ် ၂ ခါမပူဆာရ။ ဆို ေတာ့ ေမေမေပးသည့္လုပ္ခသည္ ရတီ့အတြက္ အပိုဝင္ေငြသက္သက္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္ လႉခ်င္ တန္းခ်င္စိတ္အခံေလးေၾကာင့္ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခ ကိုယ့္ဝင္ေငြေလးႏွင့္ ႏိုင္သေရြ႔ေဝမွ်ေတာ့၏။ ေက်ာင္းက ဘာကိစၥ၊ ညာကိစၥ၊ လူမႈေရး၊ အသင္းအပင္းအဖြဲ႔အစည္းေတြအတြက္ ရံပံုေငြ အလႉခံတိုင္း တျခားသူေတြ ၁ ေဒၚလာ၊ ၂ ေဒၚလာ။ ရတီက ၅ ေဒၚလာ၊ ဆယ္ေဒၚလာ ထည့္တတ္၏။ သည္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ရတီ့ကို “နင္က ATM စက္လား” လို႔ မထိတထိေလးေတာင္ ေျပာတတ္ၾက၏။ ကိစၥမရွိ။ ကိုယ့္လုပ္အားႏွင့္ ရွာထားသည့္ပိုက္ဆံကို လိုအပ္သည့္ေနရာေတြမွာ လႉတာပဲဟုသာ သေဘာပိုက္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္။
တေန႔ ေမေမက ျမန္မာျပည္မွာ တရုပ္ျပည္ကစြယ္ေတာ္ပင့္လာၿပီး လူေတြဖူးေႁမွာ္ၾက၊ လႉၾကတန္းၾကသည့္အေၾကာင္း သ တင္းေတြျပေတာ့ ရတီလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ လွမ္းလႉလိုက္ဦးမည္ဟု အားခဲထားမိ၏။ သို႔ေသာ္ မလႉျဖစ္ခဲ့။ ေနာက္တရက္မွာ ျမန္မာဝက္ဘ္ ဆိုက္ေတြလိုက္ဖတ္ရင္း “ႏို႔ဖိုး၊ မ်ဳိးမင္းေအာင္ႏွင့္စိန္႔ဖရန္႔စစ္က အေႂကြေစ့ေလးေတြ” ေဆာင္းပါး ၂ ပုဒ္ကို ေန႔သစ္ဝက္ဘ္ဆိုက္မွာေတြ႔ၿပီး ဖတ္ျဖစ္လိုက္၏။ “ႏို႔ဖိုး” ဆိုသည့္ ဒုကၡသည္စခန္းအမည္က သည္ ေဆာင္းပါးေတြဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ရတီ့စိတ္ကို ေစ့ေဆာ္လိုက္ျခင္းပင္။ ဖတ္ၿပီးေနာက္ ရတီ က်ေနာ့္ကို ဆက္သြယ္လာ၏။ အဆက္အသြယ္ရၿပီးေနာက္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ေငြ လက္ထဲမွာ ေဒၚလာ ၄၂ဝ ရွိေၾကာင္း။ ေနာက္တပတ္ အတြက္လုပ္ခကို သူ႔ ေမေမဆီက ႀကိဳထုတ္ၿပီး ေဒၚလာ ၅ဝဝ လႉခ်င္ ေၾကာင္းေျပာလာ၏။ က်ေနာ္ ဝမ္းသာပီတိျဖင့္ မ်က္ရည္ပင္လည္မိ၏။ စိတ္တြင္လည္းႀကိတ္၍ခ်ီးက်ဴးရင္း သာဓုလည္းအႀကိမ္ႀကိမ္။ ပို႔ခကို က်ေနာ္စိုက္ေပးလိုက္မယ္ဟုေျပာသည္ကိုပင္ ေန ေပ့ေစသမီးပဲေပးမယ္ ဟုဆို၏။
က်ေနာ္က ပိုက္ဆံပို႔ၿပီးရင္ ေဆာင္းပါးေလးတပုဒ္ေရးခ်င္ေၾကာင္း၊ ေျပာျပလို႔ရမယ့္ ရတီ့အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာျပပါ လားဆိုေတာ့ အေပၚကအတိုင္း ေျပာျပ၏။ စကားဆံုးကာနီး က်ေနာ္က ကမ့္ထဲက ကေလးေတြကို ဘာေျပာခ်င္သလဲ ဆိုေတာ့ “သမီးက ကိုယ္တိုင္လည္း ပညာေကာင္းေကာင္းမသင္ခဲ့ရသလို၊ နည္းနည္းပါးပါး သင္ဖို႔အခြင့္အေရးေလးရ တုန္းကလည္း ေက်ာင္းတက္ပ်င္းတာနဲ႔ မသင္ခဲ့ျပန္ဘူး၊ ေဟာ အခု ဒီလည္းေရာက္ေရာ ပညာသင္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ဘဝ ကိုလည္း ဝမ္းနည္းတယ္။ တခါ ဒီမလာခင္ ကမ့္ထဲမွာ အဂၤလိပ္စာသင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရတုန္းကလည္း အပ်င္းထူ၊ အ ေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး မတက္ခဲ့ျပန္ဘူး။ အဲဒီအတြက္ ကိုယ့္ဘာ့သာ ေနာင္တရမိတယ္ေလ။ ဒီလည္းေရာက္ေရာ အခက္ ေတြ႔ေတာ့တာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခု ကမ့္ထဲမွာရွိေနေသးတဲ့ ပညာသင္ေနၾကတဲ့ကေလးေတြလည္း ေနာင္တခ်ိန္မွာ အျခား ႏိုင္ငံေတြဆီ ေရာက္ၾကဦးမွာပဲ။ အခ်ိန္နဲ႔အခြင့္အလမ္းေလးရတုန္း ရသေလာက္သင္ထားေစခ်င္တယ္။ ႏို႔မို႔ဆို သမီးလို အခက္ေတြ႔မွာ စိုးတယ္ေလ” ဟုဆို၏။ က်ေနာ္ပိုလို႔ပင္ ခ်ီးက်ဴးမိ၏။
သို႔ႏွင့္က်ေနာ္ ရတီတို႔သားအမိႏွင့္ ဖံုးျဖင့္၊ အြန္လိုင္းျဖင့္ စကားေျပာျဖစ္၏။ ကမ့္ထဲကကေလးေတြႏွင့္ဆရာေတြကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေလး ေျပာျပရ၏။ ေငြလက္ခံရရွိေၾကာင္း ေက်ာင္းတံဆိပ္တံုးႏွင့္ တာဝန္ရွိသူတို႔ လက္မွတ္ထိုးထား သည့္ ဂုဏ္ျပဳေက်းဇူးတင္ လႊာေလးလုပ္ေပးရန္ မ်ဳိးမင္းေအာင္ ကို ေျပာျပေတာ့ သူလည္း ဝမ္းသာၿပီး “က်ေနာ္ မိဘဆ ရာအသင္းကို ထပ္ေျပာျပၿပီးလုပ္ေပးမယ္၊ အကိုလည္း ေဆာင္းပါးေလးတပုဒ္ေလာက္ ေရးပါလား” ဟု တိုက္တြန္း၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာစုေလး ေရးျဖစ္သြား၏။
မွတ္ခ်က္- ယခင္ ၂ ႀကိမ္ေပါင္းလႉဒန္းေငြမွာ (ယူအက္စ္ေဒၚလာ ၉၆၇) (ထိုင္းဘတ္ ၂၇၄၇၆.၅၁ ျဖစ္ၿပီး) ယခုအႀကိမ္အ တြက္ (ယူအက္စ္ေဒၚလာ ၅၀၀) (ထိုင္းဘတ္ ၁၅၂၀၄.၇၀ ျဖစ္သည့္အတြက္) ၃ႀကိမ္ေပါင္း (ယူအက္စ္ေဒၚလာ ၁၄၆၇) (ထိုင္းဘတ္ေငြ ၄၂၆၈၁.၂၁) (၄ ေသာင္း ၂ ေထာင္ ၆ ရာ ၈၁ ဘတ္) ရွိသြားၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ထပ္မံလႉဒန္းဒါနျပဳလိုသူမ်ား က်ေနာ့္ အီးေမးလ္ myomyint63@gmail.com သို႔ျဖစ္ေစ က်ေနာ့္လက္ကိုင္ဖုန္း (၂၆၀) ၅၁၅-၂၈၈၉ ကိုျဖစ္ေစ ဆက္ သြယ္ေစလိုပါသည္။ ႏို႔ဖိုးစခန္း PAB High School မွ ဘ႑ာေရး တာဝန္ခံ ကိုမ်ဳိးမင္းေအာင္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းလိုပါကလည္း ၎၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ အီးေမးလ္လိပ္စာ ဖုန္းနံပတ္မ်ား ေပးမည္ ျဖစ္ပါသည္။
မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ
ဇန္နဝါရီ၊ ၂၈၊ ၂ဝ၁၂
ႏို႔ဖိုးေက်ာင္းေလးႏွင့္စပ္၍ ေရးခဲ့သည့္ ေရွ႕ေဆာင္းပါး ( ၁ ႏွင့္ ၂ ကို) ဤေနရာမ်ားတြင္ ဖတ္ႏိုင္ပါသည္။
ေဆာင္းပါး (၁) http://myo-myo-myintcho.blogspot.com/2011/10/blog-post_9600.html
ေဆာင္းပါး (၂) http://myo-myo-myintcho.blogspot.com/2012/01/blog-post_15.html
ေဆာင္းပါး (၂) http://www.naytthit.net/?p=23430
ေဆာင္းပါး (၁) http://www.maukkha.org/index.php/book-store/essay-maukkha/272-2011-10-22-02-18-41
ေဆာင္းပါး (၂) http://www.maukkha.org/index.php/book-store/essay-maukkha/1751-maukkha-noephoe-refugee-camp-and-children
0 comments:
Post a Comment