Wednesday, 11 January 2012 (ေကအိုင္စီ သတင္းဌာန) ေရႊ၀ါေရာင္သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈ၏ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ ေစာေလာအဲ့စိုးအား ကရင္သတင္းဌာန (ေကအိုင္ စီ)မွ သတင္းေထာက္ ေစာခါးစူးညားမွ ဇန္န၀ါရီလ ၉ရက္ေန႔တြင္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းထားခ်က္ျဖစ္သည္။
ေစာေလာ္အဲ့စိုးသည္ အဖ ဦးတင္စိုး၊ အမိ ေနာ္ေမာ္လူသာယာတို႔၏ သားသံုးဦးအနက္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး ၁၉၇၁ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၉ရက္ေန႔တြင္ ကရင္ျပည္နယ္၌ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအမည္ ေစာသူရစိုး ေခၚ ေစာေလာအဲ့စိုးသည္ မူလတန္းပညာကို ကရင္ျပည္နယ္၊ ဖားအံၿမိဳ႕နယ္ ဇာသျပင္ေက်းရြာ၊ အလယ္တန္းပညာကို အိႏၵဳေက်းရြာ၊ ထို႔ေနာက္ အထက္တန္းအဆင့္ကို ဘားအံၿမိဳ႕ အထက(၁)ေက်ာင္းတြင္ သင္ၾကားခဲ့ၿပီး ၁၉၈၇ခုႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ အေရးအခင္း ဘားအံၿမိဳ႕၌ ဓါတ္ပံုကို စတင္ ႐ိုက္တတ္ခဲ့ၿပီး အေရးအခင္းအၿပီး ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ႏွင့္ အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ား အားလံုးကို န၀တအစိုးရမွ ပိတ္ပစ္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ဘားအံၿမိဳ႕ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ ယာန္ဘုရားေက်ာင္းအတြက္ မွတ္တမ္းဓါတ္ပံု၊ သာေရးနာေရး ဓါတ္ပံုမ်ားကို စ႐ိုက္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ဘားအံၿမိဳ႕ ကန္သာ ယာတြင္ ဓါတ္ပံုဆရာအျဖစ္ ဘ၀ကို စတင္ခဲ့သည္။
၁၉၉၁ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာသည့္အေနျဖင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၌ ဥပေဒဘာသာရပ္ျဖင့္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္က ဘြဲ႕ရရွိခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ပညာ ေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မိမိ၀ါသနာပါခဲ့သည့္ ဓာတ္ပံုပညာျဖင့္ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းရင္း ဘ၀ကို ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၃ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာန(AFP)ျဖစ္သည့္ ျပင္သစ္သတင္းဌာနတြင္ ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္အျဖစ္ ၂၀၀၅ခုႏွစ္အထိလည္းေကာင္း၊ (European Press photo Agency-EPA) သတင္းဌာနတြင္ ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာ့အေရးအခင္း ျဖစ္ခ်ိန္အထိ ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္ သည္။ ထိုသံဃာ့အေရးအခင္းတြင္ပင္ စစ္အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးအာဏာပိုင္မ်ား၏ လိုက္လံဖမ္းဆီးမႈေၾကာင့္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္သို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၉ရက္ေန႔တြင္ ႏိုင္ငံေရးခိုလံႈခြင့္ အစီအစဥ္ျဖင့္ အေမရိကန္ျပည္ ေထာင္စုကို သြားေရာက္အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ေစာေလာအဲ့စိုး ႐ိုက္ယူခဲ့သည့္ သပိတ္ကိုကုိင္ေျမွာက္ေနေသာ ကိုရင္ေလးတစ္ပါး၏ ဓာတ္ပံုမွာ ကမၻာေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေမး – ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ ကိုေလာ္အဲ့စိုး အေၾကာင္းကို Click in fear မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ဖန္တီးၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္း အႏုပညာ ႐ုပ္ရွင္ပြဲေတာ္မွာ ဆုရခဲ့တဲ့အထိ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ စိုင္းေက်ာ္ခိုင္ကို ရင္ထဲက ဘာေတြ ေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ – သူ႔ကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေပါ့ေနာ္။ ေနာက္တခုရွိတာက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ဟာေတြကို သူ႔ရဲ႕အႏုပညာနဲ႔ ျပန္ၿပီး ေတာ့ ျပည္သူေတြသိေအာင္ ေဖာ္ျပေပးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီ႐ုပ္ရွင္ျပပြဲမွာလည္း ဒီမွတ္တမ္းကို ျမန္မာျပည္ကို ပို႔ၿပီးေတာ့ ၿပိဳင္ တဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္အေၾကာင္းဆိုတာထက္ကို တကယ့္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္းကို သူပိုၿပီးေတာ့ သိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကို လူထုေတြ ပိုၿပီးေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လာေအာင္ တင္ျပတဲ့အ တြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ အမ်ားႀကီး ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။
ေမး – တကယ္ဆိုရင္ ကိုေလာအဲ့စိုးက သတင္းဌာနေတြကို အင္တာဗ်ဴးေပးေလ့ မရွိဘူးေပါ့ေနာ္။ ကိုစိုင္းေက်ာ္ခိုင္ကိုက်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အင္တာဗ်ဴးအေမးခံျဖစ္ခဲ့ရတာလဲ။
ေျဖ – က်ေနာ္လည္း ဒီ(ထိုင္း-ျမန္မာ)နယ္စပ္ကို ေရာက္ကတည္းက ဘယ္မီဒီယာနဲ႔မွ က်ေနာ္မေတြ႕ဘူး။ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အင္တာဗ်ဴး မေပးခ်င္ဘူး။ ေပးခ်င္တဲ့စိတ္လည္း မရွိဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ပဒိုမန္း ရွာ (၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ လုပ္ႀကံခံရတဲ့ KNU အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္)ရဲ႕ ရက္လည္ တစ္လျပည့္တဲ့ အခမ္းအနားမွာ ကိုသာမည(ဒီဗြီဘီ)နဲ႔ ကိုစိုင္းေက်ာ္ခိုင္ကို က်ေနာ္ေတြ႕တယ္။ ေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို ကိုေလာ္အဲ့စိုး က်ေနာ့္တို႔ကို အင္တာဗ်ဴး ေပးပါ။ မလုပ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ အင္တာဗ်ဴးလည္း မဗ်ဴးခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သတင္းေထာက္တေယာက္က သူလုပ္ သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အရာတခုကို သူလုပ္တာပဲေလ။ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့အရာကို လုပ္ၿပီး က်ေနာ္ထြက္လာတယ္။ ဒီမွာက် ေတာ့လည္း က်ေနာ္ မေျပာခ်င္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ စိုင္းေက်ာ္ခိုင္ကပဲ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကို ျပည္သူလူထုေတြ သိေအာင္ လက္ဆင့္ကမ္းေပးပါလား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ လူထုေတြ သိေစခ်င္တယ္။ အဲဒီအခ်က္ ၂ခ်က္ကိုက်ေတာ့ က်ေနာ္လည္း မျငင္းေတာ့ပါဘူး။ လက္ခံလိုက္တယ္။
ေမး – ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာ့အေရးအခင္းမွာ အခန္းက႑တခုကေန ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခဲ့တာကို ဒီမွတ္္တမ္း႐ုပ္ရွင္ထဲကေန ျပန္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲ။
ေျဖ – က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မေန႔တေန႔တုန္းကလိုပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားေတြကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ခံစားမိတယ္ေလ။ ေနာက္တစ္ ခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့ ရဟန္းေတြရဲ႕ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္၊ အမွန္တရားေပၚမွာ ဘက္မလိုက္ဘဲနဲ႔ ရပ္တည္တဲ့စိတ္၊ ျပည္သူလူ ထုေတြရဲ႕ ဒုကၡ၊ ေသာကအခက္အခဲေတြကို ျပည္သူျပည္သားေတြနဲ႔ တသားတည္းခံစားၿပီးေတာ့ ေရွ႕တန္းကေန မားမားမတ္ မတ္ ရပ္ခဲ့တဲ့ဟာကို သမိုင္းမွာ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရဘူး။ ဒါ အင္မတန္မွ ႀကီးမားေသာ သမိုင္းမွတ္ တိုင္တခုပဲေလ။ အဲဒါကို သူတို႔ေတြရဲ႕သတၱိ၊ စြန္လႊတ္အနစ္နာခံမႈ အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ေလးစားတယ္။ တန္ဖိုးထားတယ္။ ေနာက္ တကယ့္ သမိုင္းမွတ္တိုင္တခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အေပၚမွာလည္း သူတို႔ကို က်ေနာ္ အၿမဲတမ္း ခ်ီးက်ဴးၿပီးေတာ့ အၿမဲတမ္း ေလးစားပါတယ္။ အဲဒါ (Click in fear)ကို က်ေနာ္ ျပန္ၾကည့္တိုင္းေလ။
ေမး – ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဓါတ္ပံုသတင္းေယာက္အေနနဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ သက္စြန္ဆံဖ်ား ဓာတ္ပံုလိုက္႐ိုက္ေနရ တဲ့ ဘ၀တူ မိတ္ေဆြဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္ေတြကို ဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ – ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနမွာပဲ အလုပ္လုပ္၊ ျပည္တြင္းက သတင္းဂ်ာနယ္မွာပဲ အလုပ္လုပ္၊ လုပ္ေနၾကတဲ့သူ ဓါတ္ပံုသတင္း ေထာက္ေတြေပါ့ေနာ္။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႔ကို အလုပ္က ေပးေသာ က်င့္၀တ္ဆိုတာလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအတိုင္းကိုလည္း အေကာင္းဆံုး ေလးစားလိုက္နာပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း ေခတ္ပ်က္ေနတဲ့ဟာေတြ အားလံုးမွာ က်ေနာ္တို႔က ျပည္သူ ေတြရဲ႕၊ သူတို႔ေတြရဲ႕ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈ၊ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြ က်ေနာ္တို႔ သတင္းေထာက္ေတြက အၿမဲတမ္း မွတ္ တမ္းတင္ေနရတာပဲေလ။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အခက္အခဲ၊ သူတို႔ေတြရဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ မွတ္တမ္း။ အဲဒီအခက္အခဲေတြကို သတင္းလိုက္ရတဲ့အခါ ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္သေဘာမထားဘူး။ ေဩာ္… ဒါ ငါ့တိုင္းျပည္ ျပည္သူျပည္သားေတြ ခံစားေနရတဲ့ သူတို႔အခက္အခဲနဲ႔ ဘ၀မွတ္တမ္းေတြဟာ သမိုင္းမွတ္တမ္းတင္ေနေသာ ဓါတ္ပံုဆရာတစ္ ေယာက္အေနနဲ႔လိုပဲ အဲလို ခံယူတဲ့အခါ ျပည္သူလူထုေတြနဲ႔ က်ေနာ္ တသားတည္းျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲလိုစိတ္ကို အၿမဲတမ္းထားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အလုပ္သေဘာထက္ကို လစာေပးေသာ အလုပ္ထက္ တကယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမိုင္း မွတ္တမ္းတင္ေနေသာ လူတေယာက္ျဖစ္တယ္လို႔ ဓါတ္ပံုသမားေတြကို က်ေနာ့္အေတြ႕အႀကံဳအားျဖင့္ အဲလိုပဲ ေ၀မွ်ခ်င္ပါ တယ္။
ေမး – ကရင္ထဲမွာဆိုရင္ ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္ဆိုရင္ မရွိသေလာက္ပဲဗ်ာ။ ဒီမွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး တိုင္းျပည္တစ္ခုထဲမွာ ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္တစ္ဦးရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးလဲလို႔ ထင္ပါသလဲ။
ေျဖ – က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုဆရာ စျဖစ္ကတည္းက ငါဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမိုင္းမွတ္တိုင္တခုခုကို မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ေသာ လူတစ္ ေယာက္ အရမ္းျဖစ္ခ်င္တယ္။ က်ေနာ္အၿမဲတမ္း ဓါတ္ပံုစ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ကေနၿပီးေတာ့ ၂၀၀၇ခုႏွစ္အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၁၉ႏွစ္နီးပါးေပါ့ေနာ္။ ဒီဓါတ္ပံုေတြကို က်ေနာ္႐ိုက္တဲ့အခါမွာ အခက္အခဲေတြလည္း က်ေနာ္အမ်ားႀကီး ႀကံဳရတယ္။ အထူးသ ျဖင့္ က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုကို အတိုင္းအတာတခုအထိ ႐ိုက္တတ္ေနပါေစ။ ေရႊ၀ါေရာင္အေရးအခင္းလို တကယ့္သမိုင္း၀င္တဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ မေပၚလာဘူးဆိုရင္ က်ေနာ့္ဓါတ္ပံုေတြလည္း သမိုင္းမွတ္တမ္းတင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ အေနအထားတခုထိ အၿမဲတမ္း အဆင္သင့္ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ႀကိဳးစားတယ္။ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ စာဖတ္ တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲတမ္းအခ်ိန္မွာ အဆင္သင့္ရွိေနဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္ျဖစ္ပ်က္လာတဲ့အေနအထား သမိုင္း တစ္ေကြ႕တာ၀န္ က်ေနာ္တို႔ အေကာင္းဆံုး ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အၿမဲျပင္ဆင္ထားဖို႔လိုတယ္။ ကင္မရာကိုင္တဲ့သူ အမ်ား ႀကီး ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုင္တဲ့လူေတြရဲ႕ သူတို႔ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ ခံယူခ်က္ခ်င္း မတူၾကဘူး။ အဲဒီေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ လူေတြ ရဲ႕ တန္ဖိုး ကြဲသြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကင္မရာ ကိုင္တာခ်င္းပဲ အတူတူ၊ ကေလာင္ကိုင္တာကိုလည္း အတူတူပဲေနာ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ကိုယ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားက ကိုယ့္ရဲ႕တန္ဖိုးကို ျပဌာန္းတယ္လို႔ အဲလိုပဲ ခံယူတယ္။
ေမး – ေရႊ၀ါေရာင္သံဃာ့အေရးအခင္းေၾကာင့္ ျပည္ပကို တိမ္းေရွာင္တဲ့ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္တတ္ကၽြမ္းထားတဲ့ ဓါတ္ပံုပညာနဲ႔ တိုင္းျပည္အက်ဳိးအတြက္ ဘယ္လိုအခန္းက႑ကေန ဆက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေပးသြားဖို႔ ရွိပါသလဲ။
ေျဖ – ဓါတ္ပံုကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီ(အေမရိကန္)မွာလည္း က်ေနာ္႐ိုက္ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ ဒီမွာေရာက္တဲ့အခါမွာ က်ေနာ္ စာပိုဖတ္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဖတ္လို႔မရတဲ့ စာအုပ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီမွာ ရွာဖတ္ျဖစ္ တယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲက စာအုပ္ေတြကိုလည္း က်ေနာ္မွာယူၿပီးေတာ့ ဖတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္စာေတြကို စေရးတာ ေပါ့။ က်ေနာ္ဒီမွာ ဗမာျပည္မွာလို ဓါတ္ပံုမ႐ိုက္ႏိုင္ေပမယ့္ ျပည္ပကို ေရာက္လာတဲ့၊ ျပည္ပကို ထြက္ေျပးလာရတဲ့ နည္းေပါင္း မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဒီ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ အိႏိၵယႏိုင္ငံကေနတဆင့္ ေရာက္လာၾကတဲ့ ဒီဘက္ဘ၀ မွတ္တမ္းေတြကို က်ေနာ္စၿပီး ေတာ့ ဓါတ္ပံုမွတ္တမ္းလည္း လုပ္သလို စာေရးဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ျပင္ဆင္တယ္။ အတိုင္းအတာတခုထိ ေရးႏိုင္သေလာက္ ေတာ့ ေရးမယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီမွာ က်ေနာ္ဆည္းပူးလို႔ရေသာ ပညာကို က်ေနာ္ဗမာျပည္ကို တခ်ိန္ခ်ိန္ ျပန္တဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တတ္ကၽြမ္းေသာပညာ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေနာင္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္သစ္တခုမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေကာင္းျဖန္႔ေ၀သြားမယ္လို႔ က်ေနာ္ ခံယူတယ္။
ေမး – ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကိုေလာ္အဲ့စိုးရဲ႕အေၾကာင္းကို မွတ္တမ္းထားတဲ့ ဒီမွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ ဆုေရြးခံရတာကို သိလိုက္ရတဲ့အ ခ်ိန္မွာ ရင္ထဲက ဘာစကားေတြမ်ား အမ်ားသိေအာင္ ေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ – နံပါတ္တစ္အခ်က္က အထူးသျဖင့္ ဗမာျပည္တြင္းတြင္းထဲမွာရွိတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြ ဒီ(ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာ့အေရးအခင္း) အျဖစ္အပ်က္ တကယ့္သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ ပံုရိပ္ေတြကို သူတို႔ျမင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အရမ္း၀မ္းသာတယ္။ ဟိုတုန္း က ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္ဆိုတာက ႐ိုက္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ေရႊ၀ါေရာင္အေရးအခင္းမွာ က်ေနာ္ႏိုင္တဲ့ အခန္းက႑ကေန က်ေနာ္ ပါ၀င္ခြင့္ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္ေသာ ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ က႑ကို သိခြင့္ရသြားတာကို လည္း က်ေနာ္ အမ်ားႀကီး ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ဒါပါပဲ။
ေစာေလာ္အဲ့စိုးသည္ အဖ ဦးတင္စိုး၊ အမိ ေနာ္ေမာ္လူသာယာတို႔၏ သားသံုးဦးအနက္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး ၁၉၇၁ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၉ရက္ေန႔တြင္ ကရင္ျပည္နယ္၌ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအမည္ ေစာသူရစိုး ေခၚ ေစာေလာအဲ့စိုးသည္ မူလတန္းပညာကို ကရင္ျပည္နယ္၊ ဖားအံၿမိဳ႕နယ္ ဇာသျပင္ေက်းရြာ၊ အလယ္တန္းပညာကို အိႏၵဳေက်းရြာ၊ ထို႔ေနာက္ အထက္တန္းအဆင့္ကို ဘားအံၿမိဳ႕ အထက(၁)ေက်ာင္းတြင္ သင္ၾကားခဲ့ၿပီး ၁၉၈၇ခုႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ အေရးအခင္း ဘားအံၿမိဳ႕၌ ဓါတ္ပံုကို စတင္ ႐ိုက္တတ္ခဲ့ၿပီး အေရးအခင္းအၿပီး ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ႏွင့္ အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ား အားလံုးကို န၀တအစိုးရမွ ပိတ္ပစ္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ဘားအံၿမိဳ႕ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ ယာန္ဘုရားေက်ာင္းအတြက္ မွတ္တမ္းဓါတ္ပံု၊ သာေရးနာေရး ဓါတ္ပံုမ်ားကို စ႐ိုက္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ဘားအံၿမိဳ႕ ကန္သာ ယာတြင္ ဓါတ္ပံုဆရာအျဖစ္ ဘ၀ကို စတင္ခဲ့သည္။
၁၉၉၁ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာသည့္အေနျဖင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၌ ဥပေဒဘာသာရပ္ျဖင့္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္က ဘြဲ႕ရရွိခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ပညာ ေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မိမိ၀ါသနာပါခဲ့သည့္ ဓာတ္ပံုပညာျဖင့္ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းရင္း ဘ၀ကို ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၃ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာန(AFP)ျဖစ္သည့္ ျပင္သစ္သတင္းဌာနတြင္ ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္အျဖစ္ ၂၀၀၅ခုႏွစ္အထိလည္းေကာင္း၊ (European Press photo Agency-EPA) သတင္းဌာနတြင္ ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာ့အေရးအခင္း ျဖစ္ခ်ိန္အထိ ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္ သည္။ ထိုသံဃာ့အေရးအခင္းတြင္ပင္ စစ္အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးအာဏာပိုင္မ်ား၏ လိုက္လံဖမ္းဆီးမႈေၾကာင့္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္သို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၉ရက္ေန႔တြင္ ႏိုင္ငံေရးခိုလံႈခြင့္ အစီအစဥ္ျဖင့္ အေမရိကန္ျပည္ ေထာင္စုကို သြားေရာက္အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ေစာေလာအဲ့စိုး ႐ိုက္ယူခဲ့သည့္ သပိတ္ကိုကုိင္ေျမွာက္ေနေသာ ကိုရင္ေလးတစ္ပါး၏ ဓာတ္ပံုမွာ ကမၻာေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေမး – ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ ကိုေလာ္အဲ့စိုး အေၾကာင္းကို Click in fear မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ဖန္တီးၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္း အႏုပညာ ႐ုပ္ရွင္ပြဲေတာ္မွာ ဆုရခဲ့တဲ့အထိ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ စိုင္းေက်ာ္ခိုင္ကို ရင္ထဲက ဘာေတြ ေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ – သူ႔ကိုလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေပါ့ေနာ္။ ေနာက္တခုရွိတာက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ဟာေတြကို သူ႔ရဲ႕အႏုပညာနဲ႔ ျပန္ၿပီး ေတာ့ ျပည္သူေတြသိေအာင္ ေဖာ္ျပေပးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီ႐ုပ္ရွင္ျပပြဲမွာလည္း ဒီမွတ္တမ္းကို ျမန္မာျပည္ကို ပို႔ၿပီးေတာ့ ၿပိဳင္ တဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္အေၾကာင္းဆိုတာထက္ကို တကယ့္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္းကို သူပိုၿပီးေတာ့ သိတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကို လူထုေတြ ပိုၿပီးေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လာေအာင္ တင္ျပတဲ့အ တြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ အမ်ားႀကီး ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။
ေမး – တကယ္ဆိုရင္ ကိုေလာအဲ့စိုးက သတင္းဌာနေတြကို အင္တာဗ်ဴးေပးေလ့ မရွိဘူးေပါ့ေနာ္။ ကိုစိုင္းေက်ာ္ခိုင္ကိုက်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အင္တာဗ်ဴးအေမးခံျဖစ္ခဲ့ရတာလဲ။
ေျဖ – က်ေနာ္လည္း ဒီ(ထိုင္း-ျမန္မာ)နယ္စပ္ကို ေရာက္ကတည္းက ဘယ္မီဒီယာနဲ႔မွ က်ေနာ္မေတြ႕ဘူး။ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အင္တာဗ်ဴး မေပးခ်င္ဘူး။ ေပးခ်င္တဲ့စိတ္လည္း မရွိဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ပဒိုမန္း ရွာ (၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ လုပ္ႀကံခံရတဲ့ KNU အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္)ရဲ႕ ရက္လည္ တစ္လျပည့္တဲ့ အခမ္းအနားမွာ ကိုသာမည(ဒီဗြီဘီ)နဲ႔ ကိုစိုင္းေက်ာ္ခိုင္ကို က်ေနာ္ေတြ႕တယ္။ ေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို ကိုေလာ္အဲ့စိုး က်ေနာ့္တို႔ကို အင္တာဗ်ဴး ေပးပါ။ မလုပ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ အင္တာဗ်ဴးလည္း မဗ်ဴးခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သတင္းေထာက္တေယာက္က သူလုပ္ သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အရာတခုကို သူလုပ္တာပဲေလ။ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့အရာကို လုပ္ၿပီး က်ေနာ္ထြက္လာတယ္။ ဒီမွာက် ေတာ့လည္း က်ေနာ္ မေျပာခ်င္ဘူးေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ စိုင္းေက်ာ္ခိုင္ကပဲ က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကို ျပည္သူလူထုေတြ သိေအာင္ လက္ဆင့္ကမ္းေပးပါလား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ လူထုေတြ သိေစခ်င္တယ္။ အဲဒီအခ်က္ ၂ခ်က္ကိုက်ေတာ့ က်ေနာ္လည္း မျငင္းေတာ့ပါဘူး။ လက္ခံလိုက္တယ္။
ေမး – ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာ့အေရးအခင္းမွာ အခန္းက႑တခုကေန ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခဲ့တာကို ဒီမွတ္္တမ္း႐ုပ္ရွင္ထဲကေန ျပန္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲ။
ေျဖ – က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မေန႔တေန႔တုန္းကလိုပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားေတြကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ခံစားမိတယ္ေလ။ ေနာက္တစ္ ခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့ ရဟန္းေတြရဲ႕ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္၊ အမွန္တရားေပၚမွာ ဘက္မလိုက္ဘဲနဲ႔ ရပ္တည္တဲ့စိတ္၊ ျပည္သူလူ ထုေတြရဲ႕ ဒုကၡ၊ ေသာကအခက္အခဲေတြကို ျပည္သူျပည္သားေတြနဲ႔ တသားတည္းခံစားၿပီးေတာ့ ေရွ႕တန္းကေန မားမားမတ္ မတ္ ရပ္ခဲ့တဲ့ဟာကို သမိုင္းမွာ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရဘူး။ ဒါ အင္မတန္မွ ႀကီးမားေသာ သမိုင္းမွတ္ တိုင္တခုပဲေလ။ အဲဒါကို သူတို႔ေတြရဲ႕သတၱိ၊ စြန္လႊတ္အနစ္နာခံမႈ အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ေလးစားတယ္။ တန္ဖိုးထားတယ္။ ေနာက္ တကယ့္ သမိုင္းမွတ္တိုင္တခုကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အေပၚမွာလည္း သူတို႔ကို က်ေနာ္ အၿမဲတမ္း ခ်ီးက်ဴးၿပီးေတာ့ အၿမဲတမ္း ေလးစားပါတယ္။ အဲဒါ (Click in fear)ကို က်ေနာ္ ျပန္ၾကည့္တိုင္းေလ။
ေမး – ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဓါတ္ပံုသတင္းေယာက္အေနနဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ သက္စြန္ဆံဖ်ား ဓာတ္ပံုလိုက္႐ိုက္ေနရ တဲ့ ဘ၀တူ မိတ္ေဆြဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္ေတြကို ဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ – ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနမွာပဲ အလုပ္လုပ္၊ ျပည္တြင္းက သတင္းဂ်ာနယ္မွာပဲ အလုပ္လုပ္၊ လုပ္ေနၾကတဲ့သူ ဓါတ္ပံုသတင္း ေထာက္ေတြေပါ့ေနာ္။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႔ကို အလုပ္က ေပးေသာ က်င့္၀တ္ဆိုတာလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအတိုင္းကိုလည္း အေကာင္းဆံုး ေလးစားလိုက္နာပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း ေခတ္ပ်က္ေနတဲ့ဟာေတြ အားလံုးမွာ က်ေနာ္တို႔က ျပည္သူ ေတြရဲ႕၊ သူတို႔ေတြရဲ႕ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈ၊ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြ က်ေနာ္တို႔ သတင္းေထာက္ေတြက အၿမဲတမ္း မွတ္ တမ္းတင္ေနရတာပဲေလ။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အခက္အခဲ၊ သူတို႔ေတြရဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ မွတ္တမ္း။ အဲဒီအခက္အခဲေတြကို သတင္းလိုက္ရတဲ့အခါ ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္သေဘာမထားဘူး။ ေဩာ္… ဒါ ငါ့တိုင္းျပည္ ျပည္သူျပည္သားေတြ ခံစားေနရတဲ့ သူတို႔အခက္အခဲနဲ႔ ဘ၀မွတ္တမ္းေတြဟာ သမိုင္းမွတ္တမ္းတင္ေနေသာ ဓါတ္ပံုဆရာတစ္ ေယာက္အေနနဲ႔လိုပဲ အဲလို ခံယူတဲ့အခါ ျပည္သူလူထုေတြနဲ႔ က်ေနာ္ တသားတည္းျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲလိုစိတ္ကို အၿမဲတမ္းထားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အလုပ္သေဘာထက္ကို လစာေပးေသာ အလုပ္ထက္ တကယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမိုင္း မွတ္တမ္းတင္ေနေသာ လူတေယာက္ျဖစ္တယ္လို႔ ဓါတ္ပံုသမားေတြကို က်ေနာ့္အေတြ႕အႀကံဳအားျဖင့္ အဲလိုပဲ ေ၀မွ်ခ်င္ပါ တယ္။
ေမး – ကရင္ထဲမွာဆိုရင္ ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္ဆိုရင္ မရွိသေလာက္ပဲဗ်ာ။ ဒီမွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး တိုင္းျပည္တစ္ခုထဲမွာ ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္တစ္ဦးရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးလဲလို႔ ထင္ပါသလဲ။
ေျဖ – က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုဆရာ စျဖစ္ကတည္းက ငါဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမိုင္းမွတ္တိုင္တခုခုကို မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ေသာ လူတစ္ ေယာက္ အရမ္းျဖစ္ခ်င္တယ္။ က်ေနာ္အၿမဲတမ္း ဓါတ္ပံုစ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ကေနၿပီးေတာ့ ၂၀၀၇ခုႏွစ္အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၁၉ႏွစ္နီးပါးေပါ့ေနာ္။ ဒီဓါတ္ပံုေတြကို က်ေနာ္႐ိုက္တဲ့အခါမွာ အခက္အခဲေတြလည္း က်ေနာ္အမ်ားႀကီး ႀကံဳရတယ္။ အထူးသ ျဖင့္ က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုကို အတိုင္းအတာတခုအထိ ႐ိုက္တတ္ေနပါေစ။ ေရႊ၀ါေရာင္အေရးအခင္းလို တကယ့္သမိုင္း၀င္တဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ မေပၚလာဘူးဆိုရင္ က်ေနာ့္ဓါတ္ပံုေတြလည္း သမိုင္းမွတ္တမ္းတင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ အေနအထားတခုထိ အၿမဲတမ္း အဆင္သင့္ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္ႀကိဳးစားတယ္။ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ စာဖတ္ တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲတမ္းအခ်ိန္မွာ အဆင္သင့္ရွိေနဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္ျဖစ္ပ်က္လာတဲ့အေနအထား သမိုင္း တစ္ေကြ႕တာ၀န္ က်ေနာ္တို႔ အေကာင္းဆံုး ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အၿမဲျပင္ဆင္ထားဖို႔လိုတယ္။ ကင္မရာကိုင္တဲ့သူ အမ်ား ႀကီး ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုင္တဲ့လူေတြရဲ႕ သူတို႔ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ ခံယူခ်က္ခ်င္း မတူၾကဘူး။ အဲဒီေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ လူေတြ ရဲ႕ တန္ဖိုး ကြဲသြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကင္မရာ ကိုင္တာခ်င္းပဲ အတူတူ၊ ကေလာင္ကိုင္တာကိုလည္း အတူတူပဲေနာ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ကိုယ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားက ကိုယ့္ရဲ႕တန္ဖိုးကို ျပဌာန္းတယ္လို႔ အဲလိုပဲ ခံယူတယ္။
ေမး – ေရႊ၀ါေရာင္သံဃာ့အေရးအခင္းေၾကာင့္ ျပည္ပကို တိမ္းေရွာင္တဲ့ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္တတ္ကၽြမ္းထားတဲ့ ဓါတ္ပံုပညာနဲ႔ တိုင္းျပည္အက်ဳိးအတြက္ ဘယ္လိုအခန္းက႑ကေန ဆက္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေပးသြားဖို႔ ရွိပါသလဲ။
ေျဖ – ဓါတ္ပံုကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီ(အေမရိကန္)မွာလည္း က်ေနာ္႐ိုက္ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ ဒီမွာေရာက္တဲ့အခါမွာ က်ေနာ္ စာပိုဖတ္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဖတ္လို႔မရတဲ့ စာအုပ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဒီမွာ ရွာဖတ္ျဖစ္ တယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲက စာအုပ္ေတြကိုလည္း က်ေနာ္မွာယူၿပီးေတာ့ ဖတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္စာေတြကို စေရးတာ ေပါ့။ က်ေနာ္ဒီမွာ ဗမာျပည္မွာလို ဓါတ္ပံုမ႐ိုက္ႏိုင္ေပမယ့္ ျပည္ပကို ေရာက္လာတဲ့၊ ျပည္ပကို ထြက္ေျပးလာရတဲ့ နည္းေပါင္း မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဒီ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ အိႏိၵယႏိုင္ငံကေနတဆင့္ ေရာက္လာၾကတဲ့ ဒီဘက္ဘ၀ မွတ္တမ္းေတြကို က်ေနာ္စၿပီး ေတာ့ ဓါတ္ပံုမွတ္တမ္းလည္း လုပ္သလို စာေရးဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ျပင္ဆင္တယ္။ အတိုင္းအတာတခုထိ ေရးႏိုင္သေလာက္ ေတာ့ ေရးမယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီမွာ က်ေနာ္ဆည္းပူးလို႔ရေသာ ပညာကို က်ေနာ္ဗမာျပည္ကို တခ်ိန္ခ်ိန္ ျပန္တဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တတ္ကၽြမ္းေသာပညာ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေနာင္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္သစ္တခုမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေကာင္းျဖန္႔ေ၀သြားမယ္လို႔ က်ေနာ္ ခံယူတယ္။
ေမး – ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကိုေလာ္အဲ့စိုးရဲ႕အေၾကာင္းကို မွတ္တမ္းထားတဲ့ ဒီမွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ ဆုေရြးခံရတာကို သိလိုက္ရတဲ့အ ခ်ိန္မွာ ရင္ထဲက ဘာစကားေတြမ်ား အမ်ားသိေအာင္ ေျပာခ်င္ပါသလဲ။
ေျဖ – နံပါတ္တစ္အခ်က္က အထူးသျဖင့္ ဗမာျပည္တြင္းတြင္းထဲမွာရွိတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြ ဒီ(ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာ့အေရးအခင္း) အျဖစ္အပ်က္ တကယ့္သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ ပံုရိပ္ေတြကို သူတို႔ျမင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အရမ္း၀မ္းသာတယ္။ ဟိုတုန္း က ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္ဆိုတာက ႐ိုက္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ေရႊ၀ါေရာင္အေရးအခင္းမွာ က်ေနာ္ႏိုင္တဲ့ အခန္းက႑ကေန က်ေနာ္ ပါ၀င္ခြင့္ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္ေသာ ဓါတ္ပံုသတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ က႑ကို သိခြင့္ရသြားတာကို လည္း က်ေနာ္ အမ်ားႀကီး ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ဒါပါပဲ။
0 comments:
Post a Comment