က်ေနာ့္ စာေလးေတြဖတ္ၿပီး အြန္လိုင္းေပၚမွ သိလာခဲ့ရသည့္ လူငယ္ေလးတေယာက္က “Hi!! Uncle Myo, Happy New Year” ဟု ႏႈတ္ဆက္လာ၏။ က်ေနာ္က “မဂၤလာႏွစ္သစ္မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ” ဟု ျမန္မာလိုျပန္ရိုက္ေတာ့ “ဦးမ်ဳိးက လည္းဗ်ာ၊ အေမရိကန္မွာေနၿပီး ေအာက္လိုက္တာ.. Same to you.. ဘာညာျပန္ေျပာမွ မိုက္မွာေပါ့ဗ်” ဟု ဆိုသျဖင့္ က်ေနာ္ ၿပံဳးမိ လိုက္သည္။ ခ်က္ျခင္း ျမန္မာေဖါင့္ျပန္ေျပာင္းၿပီး Same to you လိုက္ရ၏။ သူလည္း ေက်နပ္သြားပံုေပၚ ၏။ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့။ ဤတြင္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ေတြးစရာေပၚလာ၏။ “သူ..ငါ့ကို ျမန္မာ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔တုန္း က ဘယ္လိုမ်ားႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါလိမ့္” ကို ျပန္သိခ်င္လာ၏။ သို႔ျဖင့္ သူႏွင့္က်ေနာ္ မႏွစ္က လုပ္ခဲ့သည့္ ခ်က္တင္န္းေတြကို ျပန္ရွာမိ၏။ မေတြ႔။ ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔က သူႏွင့္က်ေနာ္ စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့။ ေျပာျဖစ္ခဲ့ရင္ “သူ..ငါ့ကို ဘယ္လိုမ်ား ႏႈတ္ဆက္မွာပါလိမ့္”ဟု အေတြးကဆက္ဝင္လာ၏။ ထိုေၾကာင့္ ဤစာေရးျဖစ္သြား၏။
က်ေနာ္သည္ ေနရာတကာပညာေပးေတြမ်ားသည့္ေခတ္တြင္ လူျဖစ္ပါသည္။ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ နယ္ပယ္ တို႔မွအစ ယုတ္စြအဆံုး အီးအီးကုန္းသည္အထိ။ ထို႔ေၾကာင့္လားမသိ။ အရြယ္မေရာက္ခင္ကပင္ အုပ္မွည့္သီးလိုပိန္ လွီရံႉတြကာ ပညာျပည့္ဝလာ၏။ ကမၻာၾကည့္ၾကည့္ျမင္ပညာေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ႏွလံုးလွမလွကလည္း မေသခ်ာ။
က်ေနာ္သည္ တဖက္သတ္ဝါဒျဖန္႔ခ်ိမႈအားႀကီးသည့္ေခတ္တြင္ လူျဖစ္ပါသည္။ လူႏွင့္လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္တို႔၏ အညမည သေဘာတရားမွသည္ ပင္လယ္ငါးအထိျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ထင္ပါသည္။ ေစ်းႀကီးသည့္ေရခ်ဳိငါးမ်ားကို မတတ္ႏိုင္သည့္ အခါ ေခတ္မီေအာင္ဆိုၿပီး ပင္လယ္ငါးကို ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္စားၾက၏။ ၂၆ ႏွစ္ ၾကာေတာ့မွ အရသာ ကို သိရပါသည္။ မေကာင္းဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။
က်ေနာ္သည္ သမဝါယမႏွင့္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထေခတ္တြင္ လူျဖစ္ပါသည္။ နဖူးကြဲဒူးၿပဲ တန္းစီတိုးစားျခင္းကို ျပည္သူ႔ဆန္ သည္ဟု ႀကံဖန္ဂုဏ္ယူခိုင္းရာမွစကာ သူထဖို႔ကိုယ္ထူေပးရျခင္းအား ဝမ္းေျမာက္တတ္ေအာင္ အသင္ၾကားခံရသည္ အ ထိ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သျဖင့္ ကိုယ့္စားရိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ေထာင္က်ရသည္ကိုပင္ ကိုယ့္အ ခြင့္အေရးဆံုးရံႉးမႈတရပ္ ျဖစ္သည္ဟု မထင္တတ္ခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ ေက်နပ္မိသလို ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။
က်ေနာ္သည္ တူညီဝတ္စံုႏွင့္ စစ္ခ်ီသီခ်င္းအား ကိုးစားယံုမွားသည့္ေခတ္တြင္ လူျဖစ္ပါသည္။ ၾကက္ေျခနီ၊ အရံမီးသတ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္ႏွင့္ “ရဲရဲေတာက္ ဒို႔ဗမာေတြ…သတၱိခဲေတြ၊ ရာဇဝင္ထြန္းေလာက္ေအာင္စြန္႔ေပ” စသည္တို႔ႏွင့္ ယဥ္ပါးခဲ့ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ညီၫြတ္ေရးဆိုလ်ွင္ တေသြးတသံတမိန္႔ႏွင့္ အႂကြင္းမဲ့ျဖစ္ရသည္ဟု သေဘာေပါက္ ခဲ့၏။ ရုပ္ႏွင့္စိတ္တြင္ ဒဏ္ရာေတြမ်ားေတာ့မွ အမွားေကာက္နားလည္ခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာ၏။
က်ေနာ္သည္ စနစ္တခုကိုေျပာင္းျပန္လွန္ရာတြင္ စစ္၊ ေတာ္လွန္ေရး၊ သံႏွင့္ေသြး၊ ေလးႏွင့္ျမားသာ အခရာဟု ဆိုသည့္ ေခတ္စြန္ေခတ္ဖ်ားတြင္ လူလားေျမာက္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထင္၏။ က်ေနာ့္အေတြးတြင္ ဥပေဒဆိုသည္ထက္ တရား ကို၊ လူဆိုသည္ထက္ လူတန္းစားကို၊ လူထုဆိုသည္ထက္ ျပည္သူကို၊ လႈပ္ရွားမႈဆိုသည္ထက္ တိုက္ပြဲကို ပိုအေလးထား အေလးသာေနတတ္ပါသည္။
သို႔ႏွင့္ အေတြးက ဟက္ပီးႏူးယီးယားကို ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ က်ေနာ့္ ဘဝတြင္ Happy New Year ဟု ပထမဆံုး စတင္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ဖူးသည္မွာ ၁၉၉၈ ခုမွ ျဖစ္ပါသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုမတိုင္ကတည္းက သႀကၤန္အတက္ ေန႔ၿပီး ေနာက္တေန႔သည္ ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔မွန္းသိသလို ဇန္နဝါရီတရက္ေန႔သည္လည္း အဂၤလိပ္ႏွစ္ဆန္းတ ရက္ေန႔ ျဖစ္ေၾကာင္း သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔ ႏွေန႔လံုးတြင္ မည္သူ႔ကိုမွ တခုတ္တရ “Happy New Year” ဟုလည္း ေကာင္း “မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါ” ဟု လည္းေကာင္း မႏႈတ္ဆက္ခဲ့ဖူးတာ ေသခ်ာပါသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ထိုသို႔ ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ရ တာလည္းဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးေတာ့လည္း အေျဖကေရေရရာရာမထြက္။ တခါတရံတြင္ ႏွစ္တႏွစ္ကူးသြားျခင္းဆို သည္ကိုပင္ မွတ္မွတ္ရရမရွိသျဖင့္ သိပင္မသိလိုက္ခဲ့။ သႀကၤန္မွာေရကစားမည္။ ေပ်ာ္မည္။ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔သည္ က်ေနာ့္အတြက္ ေထြေထြထူးထူး ေပ်ာ္စရာမရွိလို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ဇန္နဝါရီတရက္ေန႔သည္ အဂၤလိပ္ေတြ ႏွစ္ကူး တာ ငါႏွင့္မဆိုင္ဟု ထင္ခဲ့မိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ႏွစ္တႏွစ္က ေနာက္တႏွစ္ကိုကူးသြားျခင္းသည္ အထူးအဆန္းမဟုတ္၊ အေရးပါသည့္ကိစၥမဟုတ္ဟု ထင္မိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ေနာက္ဆံုး ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတာေတြ ေမးရင္းေမးရင္းႏွင့္ အဂၤလိပ္ႏွစ္ကူးျခင္းအေပၚထားသည့္ သေဘာထား အတိမ္အ နက္သည္ ေခတ္ႏွင့္လည္းဆိုင္သည္ဟု ေတြးေတာမိျပန္၏။က်ေနာ္တို႔ေခတ္က ၅ တန္းေရာက္မွ အဂၤလိပ္စာ စသင္ရ၏။ အဂၤလိပ္စာမွတပါး ဘာသာရပ္တိုင္းလိုလိုလည္း ျမန္မာလိုသာအသင္ရမ်ား၏။ အဂၤလိပ္လို က်င္က်င္လည္လည္ မေျပာ တတ္လည္း တကၠသိုလ္တခုခုက ဘြဲ႔တခုခုဆြတ္ခူးႏိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာမတတ္လည္း ပညာတတ္ဆိုသည္ျဖစ္ လို႔ရ၏။ ထိုအထိ မဆိုးေသး။ သို႔ေသာ္ မေကာင္း။ ပိုဆိုးသည္က ရြယ္တူေက်ာင္းသားျခင္း အျပင္မွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းတက္ၿပီး နည္းနည္းပါးပါးေျပာလွ်င္ “ဒီေကာင္က ဒြတ္ဒက္ရႊတ္ရွက္ေတြနဲ႔ အေတာ္ ဘိုလမ္းနီးတဲ့ေကာင္”ဟု အမနာပ ေျပာတတ္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထိုကိစၥကား အေတာ္ဆိုးသည္။ ဘာသာျခား စကားကို အထင္ေသးျခင္းႏွင့္ သင္ ယူသူအား ႏွိမ့္ခ်ေျပာဆိုမႈဟု ထင္၏။ အဂၤလိပ္စာသင္လ်ွင္ အဂၤလိပ္ယဥ္ေက်းမႈ ပါသင္ရေတာ့မည္။ သူ႔ဘာသာစကား ကိုသင္ယူမည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈကိုနားလည္ရန္လိုျခင္းသည္ အဆက္အစပ္ျဖစ္၏။ သို႔မွာသာ သူ႔စာ၏ သေဘာ သြားကို မိမိရရဖမ္းမိဆုပ္မိရွိလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈကိုနားလည္ ျခင္းႏွင့္ကိုယ္တိုင္က်င့္သံုးျခင္းမွာမူ သီးျခားစီ ျဖစ္၏။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္သည္ က်ေနာ္တို႔ကို ထိုသို႔ျမင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးရမည့္အစား ဇာတိပုညဂုဏ္မာနေတြ သက္ သက္ကိုသာ သိေစခ်င္ပံုရ၏။ ဂ်ပန္ဆိုလွ်င္ ဖက္ဆစ္ႏွင့္တြဲျမင္ခိုင္းၿပီး အဂၤလိပ္ဆိုလ်ွင္ ကုလားျဖဴနယ္ခ်ဲ႕ဟုသာ ထင္ ေစခ်င္ပံုေပၚ၏။ အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈဆန္႔က်င္မွ မ်ဳိးခ်စ္ စိတ္ဓါတ္ရွိၿပီး ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈထိန္းသိမ္းသူဟု ထင္လာ ေအာင္ အတင္းလုပ္ပံုေပၚ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ က အဂၤလိပ္စာသည္ စာတြင္က်ယ္မဟုတ္ခဲ့ရ၊ စာပန္းမလွ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဇန္နဝါရီတရက္ေန႔ကို Happy New Year ဟု ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္ဟုလည္း ထင္မိျပန္၏။
ခုေတာ့ ေခတ္သည္ ေရြ႕လာၿပီျဖစ္၏။ သည္အေရြ႕သည္ အေကာင္းဘက္သို႔၊ အသိပညာဘက္သို႔ေရြ႕ျခင္း လည္းျဖစ္ေန ၏။ ခုေတာ့ လူငယ္ေတြ အဂၤလိပ္စာတင္မက အျခားဘာသာျခားစာေတြပါပိုသင္ယူလာသလို ပိုလည္း တတ္ေျမာက္လာ ၾကသည္။ ဘာသာစကားမ်ားမ်ားပိုတတ္ေလေလ အခြင့္အလမ္းမ်ားမ်ားပိုရွိေလေလ ေခတ္သို႔ေရြ႕လာသည္ဟု လူငယ္ ေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတြးၾကၿပီ။ တိုင္းျခားစကားမ်ားကို တျမတ္တႏိုးေလ့လာသလို မိခင္ ဘာသာစကားကိုလည္း တေလးတနက္ရွိၾကလိမ့္မည္ထင္သည္။ ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာလို “မဂၤလာ ႏွစ္သစ္ပါ” ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဇန္နဝါရီတရက္ေန႔တြင္ “Happy New Year” ဟု ႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကသည့္ေခတ္ ေရာက္လာလိမ့္ဦးမည္ဟုလည္း ေတြး မိ၏။
ခုေတာ့ က်ေနာ္ လာမည့္ ျမန္မာႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ကို ေမွ်ာ္ေနမိေလၿပီ။ လတန္ခူးလည္း မေဝးေတာ့ၿပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အြန္လိုင္းေပၚမွ က်ေနာ့္လူငယ္ေလးသည္ “မဂၤလာႏွစ္သစ္ကူးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ဦးမ်ဳိးေရ” ဆိုသည့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား ေလးကိုလည္း ျမန္မာလိုစာရိုက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လာလိမ့္မည္ဟု မရဲတရဲေလးေမွ်ာ္လင့္မိသလို ေနာင္ႏွစ္ ဇန္နဝါရီ တရက္ ေန႔တြင္လည္း “Hi!! Uncle Myo, Happy New Year” ႏႈတ္ဆက္လာလိမ့္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ သည္တခါတြင္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကိုျပန္ၿပီး “မဂၤလာႏွစ္သစ္မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ” ဟု ျပန္မေျပာမိရန္ သတိထားရပါလိမ့္မည္။
မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ
ဇန္နဝါရီ ၁ ရက္ ၂၀၁၂
0 comments:
Post a Comment