အကိုေခါင္းကို ႐ိုက္ၿပီ
အဖိုးငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ သူမ်ားေတြကို ႐ိုက္တာလည္း ခဏခဏပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မဟုတ္တာလုပ္ ရင္ မခံခ်င္ဘူး။ မဟုတ္တာလုပ္တဲ့လူကို အဖိုးက ႐ုိက္တာပဲ။ ညီအစ္ကိုအခ်င္းခ်င္းလည္း ႐ုိက္တာပဲ။
အဖိုးတို႔ ညီအစ္ ကိုဝမ္းကြဲေတြ ေလာက္စာလံုး လိမ့္တမ္းကစားၾကတာ။ အဖိုး႐ံႈးေတာ့ သူ႔ကို အဖိုး ေပးရတယ္။ အလွည့္ တိုင္း ဒီေကာင္ပဲ ႏိုင္တာမ်ားတယ္။ အဖိုးက ေခ်ာင္းထဲ ရြံ႕ေစးေတြ ႏႈိက္ႏိႈက္ၿပီး လံုးရတယ္။ ကိုယ္က႐ႈံးေတာ့ သူ႔ကို ေပး ရတာေပါ့။ သူ ႐ႈံးတဲ့အလွည့္က်ေတာ့ အဖိုးကို မေပးဘူး။ အဖိုးက စိတ္တိုတာေပါ့။
အဲဒါနဲ႔ အကိုေခါင္းကို အနားက ေပါက္ျခမ္းထင္းနဲ႔ အဖိုး႐ုိက္ထည့္လိုက္တာ။ တခါတည္း သူ ငိုေရာ။ သူ႔အေဖက အဖိုးဦးေလး အႀကီးဆံုးေပါ့။ ဦးေလးအိမ္က ဆင္းလာၿပီး “မင္းတို႔ ညီအစ္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ။ ဘာလဲ” ေမးၿပီး သူ႔သားကို ေဆးေတြဘာေတြ ထည့္ေပးတယ္။ အဖိုး ဦးေလးက အဖုိးကို ေမးတယ္။
“ေဟ့ ဇာတိပၹိဳလ္ မင္း ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ။ မင္း အစ္ကို ကို”
အဖိုးကို အိမ္မွာ ဇာတိပၹိဳလ္လို႔ ေခၚၾကတာကိုး။ ဦးေလးက အဖိုးကို သိပ္ခ်စ္တာ။
“ေလာက္စာလံုး ကဲတာ။ က်ေနာ္ ႐ႈံးရင္ သူ႔ကို ခါတိုင္းေပးရတယ္။ အခုတခါေတာ့ က်ေနာ္ ႏိုင္တယ္။ သူ က်ေနာ့္ကို ျပန္ ေပးရမွာ သူ မေပးဘူး။ က်ေနာ္ေျပာတယ္ ေပးပါကြာ။ ငါ ႐ႈံးေတာ့ နင့္ကိုေပးတာပဲ။ မေပးဘူးကြာ။ မင္းဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ဆိုေတာ့ ေပါက္ျခမ္းနဲ႔ ႐ုိက္လိုက္တာ”
ဒီေတာ့ ဦးေလးက “ဟာ ဒီေကာင္ သူမ်ား႐ႈံးေတာ့ ေပးရတယ္။ သူ ႐ႈံးေတာ့ မေပးဘူး။ ဒီေကာင္ ဒီလိုထိမွ မွတ္မယ္”
အဖိုးက အဲဒီလိုဆိုးတာ။ မဟုတ္ရင္လည္း မခံတတ္ဘူး။
အကုသိုလ္အလုပ္ အက်ဳိးမေပး
အဖိုးတို႔ရြာနားတဝိုက္မွာ ေခ်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ထီးသမီဆုိတဲ့ ေခ်ာင္းက ေရ နည္းနည္းတိမ္တယ္။ ရြာကလူ ေတြ ငါးရွာရင္ အဲဒီေခ်ာင္းမွာ ငါးသြားရွာၾကတာမ်ားတယ္။ ေဆာင္းေတြနဲ႔ ငါးေတြ သြားသြားၿပီး ေဆာင္းၾကတယ္။
အဖိုးအသက္က ဆယ့္ငါးႏွစ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္ရွိၿပီ။
အကိုေတြက “ေဟ့ တုိ႔ ငါး သြားေဆာင္းမယ္” ဒီလို အသံေပးလိုက္ရင္ အဖိုးကလည္း ေဆာင္းတလုံး၊ သီတံတခုနဲ႔ သူတို႔ ေနာက္လိုက္တာပဲ။ ဟိုေရာက္လို႔ ေရထဲဆင္း၊ ေဆာင္းေတြနဲ႔ ငါးေဆာင္းၾကရင္ ဟုိေကာင္ေတြကေတာ့ မိျပန္ၿပီး ငါးရံ႕၊ ငါးပေနာ္၊ ငါးဖယ္ေအာင္း၊ ငါးပတ္။
အဖုိးကလည္း အားက်မခံ ေဆာင္းတာပဲ။ တခါမွ မဝင္ဘူး။ မမိဘူး။ ေနာက္က်ေတာ့ ထိေရာေဟ့။ ထိေတာ့ အဖုိး ဝမ္း သာတာေပါ့။
ေဆာင္းကို ဖိထားၿပီးေတာ့ စမ္းၾကည့္တယ္။ ထုတ္လုိက္ေတာ့ ငါးေျပမ ေသးေသးေလး လက္ႏွစ္လုံးသာသာေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
သူမ်ားေတြက ဝိုင္းရယ္ၾကတယ္။ အဖိုးကေတာ့ ငါလည္း ငါးရတာပဲ။ သီတံမွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္။ ထပ္ၿပီး ေဆာင္း တယ္။ တေန႔လုံးေဆာင္းတာ အဲဒီတေကာင္ပဲ ရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဘြားက ေမးတယ္။
“နင္ ငါးရလား”
“တေကာင္ပဲရတယ္ အဖြား”
“ဘယ္မွာလဲ နင့္ ငါး”
“ဟုိမွာေလ” အဘြားက ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ရီတယ္။ ‘တဟိဟိ’ နဲ႔။
“မဟုတ္ဘူး တုိ႔အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားတာ သီတံေတြ သီထားလိုက္တာ။ ငါး ေလးငါးေျခာက္ေကာင္ အႀကီးႀကီးေတြ နင္ ဘယ္လုိလုပ္ေဆာင္းလဲ။ နင့္က်ေတာ့ ေသးေသးေလး”
“မသိဘူး အဘြား။ သူမ်ားေဆာင္းသလုိ ေဆာင္းတာပဲ။ ရမွ မရတာ” အဘြားက ရယ္တယ္။
“အဘြား ဘာျဖစ္လုိ႔ရယ္လဲ”
“မဟုတ္ဘူး။ နင္က ငါးေတြ ဖားေတြရွာလုိ႔ရတဲ့ အမ်ဳိးအစား မဟုတ္ဘူး”တဲ့ အဘြားက ေျပာတယ္။
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အဘြား”
“ဘာျဖစ္ရမလဲ။ နင္ကုိက ငါးရွာ ဖားရွာ မရဘူး။ လူေတြကုိ ထုိးရႏွက္ရ ႐ုိက္ရမယ္ဆုိ နင္ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္တယ္” တဲ့။
အဘြားကို ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ အဘြားေျပာတာ ဟုတ္တယ္။
ေနာက္ေန႔ သူမ်ားေတြ ငါးရွဥ့္သြားထုိးေရာ။ အဖိုးလည္း ငါးရွဥ့္စူးတေခ်ာင္းနဲ႔ လိုက္တာေပါ့။အဖိုးညီ ေမာင္ထြန္းေရႊလည္း ပါတယ္။ ငါးရွဥ့္ထုိးတာ သူမ်ားေတြက ဟာ ထိၿပီကြ။ ႏိႈက္လုိက္ရင္ ငါးရွဥ့္အေကာင္ အႀကီးႀကီးေတြ။
အဖိုးညီလည္း ေတာ္ေတာ္ထိတယ္။ အေကာင္ႀကီးေတြပဲ။ အဖိုးလည္း ထိုးတာပဲ။ မိလိုက္ရင္ ေသးေသးေလး။ အားစိုက္ ၿပီးထိုးတယ္။ အဖိုးနားထဲမွာ ကြၽိကနဲအသံၾကားေတာ့ အားရဝမ္းသာနဲ႔ အဖိုး ထေအာ္တယ္။
“ထိၿပီ ညီေလးေရ”
အဖိုး ႏိႈက္ၾကည့္ေတာ့ လက္မသာသာေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့ လူေတြက သူတို႔ရတဲ့ ငါးရွဥ့္ေတြကို သီတံေတြနဲ႔ သီတာေပါ့။ တမနက္လုံးထုိးတာ ကုိးနာရီ ဆယ္နာရီ ေလာက္ ရွိမွာေပါ့။
“ျပန္မယ္ ျပန္မယ္ ထမင္းဆာၿပီ”
ျပန္မယ္ဆုိေတာ့ သူမ်ားေတြေရာ အဖိုးညီေရာ ငါးရွဥ့္ေတြ တေယာက္ကုိ ေလးငါးဆယ္ေကာင္စီ ရၾကတယ္။ အဖုိးက အေကာင္ေသးေသးေလး ႏွစ္ေကာင္ထဲ။
ဒါနဲ႔ အဖိုးလည္း အၾကံထုတ္တယ္။ ရြာျပန္ရမွာ ရြာဖ်ားကေန ဟိုဘက္ထိပ္ထိျပန္ရမွာကိုး။
“ေဟ့ ညီေလး နင့္ငါးရွဥ့္ ငါ့ကုိေပးထမ္းပါလား”
“ဟာ အစ္ကုိကလည္း ငါ့ငါးရွဥ့္ ငါထမ္းမွာေပါ့”
“မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါ ရွက္လုိ႔ပါ”
ဒါနဲ႔ သူက “ေရာ့ အစ္ကုိ” ဆိုၿပီး ငါးရွဥ့္ ႏွစ္ေကာင္ ျဖဳတ္ေပးတယ္။ သူမ်ားေတြ ျပန္သြားၿပီး အဖိုးတို႔က ေနာက္မွ လိုက္ ျပန္တယ္။ အေရွ႕ကျပန္ရင္ အတူတူထိုးတဲ့ေကာင္ေတြက သူ႔ညီဆီက ေတာင္းတယ္ေျပာမွာစုိးလုိ႔ အဖိုးက ဉာဏ္ရွိတယ္။
အဖိုးက တုိ႔စရာေတြ၊ ကန္ဇြန္းရြက္၊ ကနေဖာ့ရြက္ေတြ ခူးၿပီးေတာ့ ျပန္မယ္လို႔ အဖိုးညီကို ေျပာတယ္။ သူက ယံုတာေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အဘြားက ခါတုိင္းလုိေမးတယ္။
“နင္ ငါးရွဥ့္သြားထုိးတာ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ရလဲ”
“လက္မေလာက္ တေကာင္ပဲရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရွက္လုိ႔ ညီေလးဆီက ျဖဳတ္ၿပီး ထမ္းလာခဲ့တာ”
“ေတာ္ေတာ့ နင္ ငါးလည္း သြားမေဆာင္းနဲ႔။ ငါးရွဥ့္လည္း သြားမထုိးနဲ႔။ နင္က အကုသုိလ္အလုပ္ဆုိ နင္ မရဘူး။ နင္ရ တာက ထုိးဖုိ႔။ ႐ုိက္ဖုိ႔ပဲရတယ္” ဒီစကားပဲ အဘြားက ေျပာတယ္။
လယ္ကေတာ့ အဖုိးလုပ္တတ္တယ္။ ထယ္ထုိးတာ အဖိုးဦးေလးက သင္ထားတာကုိး။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမယ္ …
0 comments:
Post a Comment